Machu Picchu

Vlak voor mijn vertrek, lukt het me toch nog Machu Picchu te bezoeken. We (ik en mijn momenteel 4 huisgenoten behalve Eroca) gaan gezamenlijk. Het begint ermee dat we 2 collectivo's nodig hebben om naar de twee volgende dorpen te reizen, maar vanwege een of ander feest betreffende de president rijdt er niets. Ik stel voor om gewoon een auto aan te houden en we staan op het punt dat te doen als ik mijn geliefde Peruaanse Tita zie. Wanneer ze me ziet roept ze enthousiast 'Mi amigaaaa!' en geeft me een knuffel zoals alleen Tita dat kan, stevig, wrijvend en heen en weer wiegend. Ze moet naar hetzelfde dorp, en houdt een auto voor ons allemaal aan. Er staat een typische Peruaanse oma naast ons, in de gebruikelijke kleurige klederdracht en 2 lange zwarte vlechten bijeengebonden met een touwtje. Zij wil ook mee, en dus kruipt ze in de achterbak. Ik mag voorin en de andere 4 gaan op de achterbank. Het is een heel avontuur, want de weg blijkt meermalen geblokkeerd te zijn met enorme rotsblokken. Een protest tegen de hoge gasprijzen, zo blijkt. En dus wachten we tot de politie ze een voor een van de weg aftilt. Ook moeten we constant ons raampje dichtdraaien, want er staan overal kinderen met waterballonnen en scheerschuimbussen klaar om aan te vallen.

Na een paar uur komen we aan in Ollantaytambo, een mooi en gezellig dorpje. Vanuit hier zullen we later een peperdure trein pakken; 75 euro voor 2x 1,5 uur. We brengen de nacht door in Aguas de calientes (3,75 euro en met seksvlekken besmeurde lakens) en staan om half vijf op om om vijf uur in de rij te staan voor Machu Picchu tickets (31,50) en daarna bustickets (ongeveer 14 euro voor een rit die zo'n 20 minuutjes duurt). Om zes uur gaan we Machu Picchu binnen. Het is magisch, er is nog bijna niemand en de mist hangt rond de bergen. De natuur hier is zo prachtig, zo divers, dat ik enorm onder de indruk ben. Het lijkt hier wel de jungle op de bergen! Coco en ik zoeken een plek op waar we onze slok huachuma nemen, iets wat we hebben besloten te doen om onze zintuigen te verscherpen.

We lopen ergens heen en zien een 'wegwijzer' met een pijl 'alternatief' en een pijl 'medium' aangevend. We kiezen voor alternatief, maar wanneer we ontdekken dat dat een onbegaanbaar pad is kiezen we eieren voor ons geld, lopen terug en gaan 'medium' in. Gek genoeg leidt die weg weg van de ruïnes regelrecht de jungle in. Vanuit de verte horen we plots een bewaker 'senoras!!' roepen (hij gaat er blijkbaar vanuit dat we getrouwd zijn, anders had hij ons senoritas genoemd) en wild gebaart hij dat we terug omhoog moeten klimmen. Tja. Dat willen we wel doen, maar dat gaat niet via de weg die hij aangeeft; de terrassen waar we op moeten klimmen zijn bijna net zo hoog als wijzelf. Hulpeloos seinen we dat dat niet mogelijk is, waarop hij naar beneden komt rennen en zijn hand uitsteekt; met moeite sleept hij ons een voor een de terrassen op, naar de trap. En dan begint de fun, maar niet heus; in een recordtempo laat hij ons omhoog klimmen. En het is een ENORM lange trap, misschien wel zo lang als 10 normale trappen achter elkaar. Op grote hoogte in de bergen waar toch al niet veel zuurstof is. We komen adem tekort en krijgen steken in onze zij en puffen en klagen en smeken om een moment van rust, maar de sportieve bewaker jaagt ons op tot we boven zijn. Tegen die tijd hebben we nog niets gezien maar zijn al uitgeput. We kunnen er desondanks wel om lachen, en de bewaker ook.

We zoeken een plek waar geen toeristen zijn en het uitzicht magisch is en gaan zitten. Na een tijdje begint de huachuma te werken en raken we diep in contact met de natuur, de plek, de energie om ons heen. Het is zo groen en grote wolken mist geven een echt regenwoud gevoel, ondanks dat we in de bergen zijn. We zitten er uren en zien een scala aan verschillende insecten, vogels en vlinders, lama's en iets wat op een combi van een eekhoorn en konijn lijkt. Met name de vlinders ben ik erg van onder de indruk, in het bijzonder een enorme lila variant. In de verte zien we hoe groepen toeristen overal doorheen banjeren, snel een blik in gebouwen werpen en niet veel later zich weer naar de uitgang begeven. Zo zonde, op die manier zie je wel veel maar ervaar je het niet. En dat terwijl het zo'n bijzondere plek is met een unieke energie, wat voelbaar wordt wanneer je de rust opzoekt. Ik geniet intens en ben blij dat ik gekomen ben.

Na een tijdje komt er een Peruaans koppel op ons af dat tegenover ons in de trein zat. We krijgen een knuffel en worden uitgenodigd om naar Lima te komen waar ze wonen, ze willen ons graag hun stad laten zien. Het zijn zulke fijne en hartelijke mensen, we gaan met zijn allen op de foto en wisselen emailadressen uit.

Machu Picchu is echt mooi, en absoluut de moeite waard om te bezoeken. Het is zo intelligent gebouwd, zelfs een rioleringssysteem is aanwezig. De tempels zijn prachtig en overal is over nagedacht.
We blijven tot een uur of 15.00 en nemen dan de bus terug naar Aquas de Calientes, waar we de nacht doorbrengen. Ik ben uitgeput! De volgende dag ben ik blij weer naar 'huis' te gaan. Reizen is leuk en Machu Picchu is het absoluut waard, maar er gaat niets boven thuiskomen. En ja, in de afgelopen 3 maanden is San Salvador absoluut mijn thuis geworden.