Bijna dood ervaringen

Vandaag ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Niet om ernstige redenen, nee; ik wilde mezelf wegen en alleen daar was een weegschaal te vinden. Een hele ouderwetse met gewichten eraan. Je moest net zolang met de gewichten schuiven tot het ding recht bleef hangen en dan kon je je gewicht aflezen. Anyway, van de 9 kilo die ik in totaal kwijt wil, zijn er in de 12 dagen dat ik hier ben al ruim 3 verdwenen. Dat krijg je als je elke dag met lange tanden wortels, komkommers en andere groenten naar binnen werkt. Heel saai is het, maar broodnodig. (Wat een raar woord eigenlijk, we hebben helemaal geen brood nodig.)

Het ziekenhuis was een avontuur. De dossiers van patiënten lagen zo voor het oprapen. Het was er zó smerig dat als je al niet ziek bent wanneer je er binnenkomt, je wel ziek naar buiten gaat. Ik struikelde er over de straathonden. Als je hier geopereerd moet worden ga je volgens mij gewoon dood.

Over doodgaan gesproken, als je hier 's nachts in een soort van driewielertaxi gaat zitten doe je dat ook met gevaar voor eigen leven. Ik was in Pisac, en de laatste collectivo was al weg. Dus ik na een hoop zinloos geonderhandel in dat krakkemikkige voertuig gestapt, terug naar San Salvador. Het had die dag eindeloos gestormd en geregend. We zijn nog geen paar minuten onderweg of meneer rijdt zo op een aantal rotsblokken in die op de weg gevallen waren. En hij maar gas geven en natuurlijk geen centimeter vooruit komen. 'Dat wordt duwen,' dacht ik nog, maar na een aantal minuten kreeg hij er toch opeens beweging in. We rijden verder, en weer een paar minuten later vliegen we over een drempel die hij blijkbaar niet gezien had. Holy shit! De deuren vliegen open, het dak waait eraf en ik lig door de voorruit. (Goed, zo ging het niet helemaal, maar wel ongeveer.) Dat het ding daarna überhaupt nog reed is met recht een wonder te noemen.
Vervolgens gaat 'ie doodleuk op de verkeerde weghelft rijden. Het is donker, we rijden door de bergen met heel veel scherpe bochten waarbij je niet kunt zien of er aan de andere kant verkeer aankomt. Ik vraag me af of de chauffeur misschien suïcidaal is, maar besluit na wat angstige momenten om me er maar aan over te geven. 'Woohaa, avontuur!' schreeuw ik in gedachten het universum toe. 'Hou me heel!'

Wanneer ik de volgende dag informeer naar het aantal ongelukken hier, blijkt dat heel laag te liggen. Men rijdt zonder gordel, naar het lijkt ook vrijwel zonder regels, rotsblokken vallen voortdurend op de weg en toch gaat het allemaal prima. Dat moet ook wel, want als je hier een ongeluk al overleeft, ga je in het ziekenhuis alsnog ten onder.




English version

Nearly dead experiences

Today I went to the hospital. Not for something serious, but I wanted to weight myself and they had the only scale in town. An old fashion scale, you have to move the weights until they hang straight and then you can read your weight. From the 9 kilo's I need to get rid of, in 12 days I lost 3. That happens when you eat carrot after cucumber after tomato every day.

The hospital was an adventure. The documents of patients where easy to grab, and it was seriously dirty. So dirty that if you'll go in healthy, you'll get out sick. I tripped over street dogs. If you get operated here, you'll probably just die.

Talking about dying, if you take a trip with a 3 wheeled taxi here at night, you'll bring your life in danger. I was in Pisac, and the last collectivo to San Salvador was already gone. So after a lot of useless trying to get the price down, I got into this ramshackle vehicle back to San Salvador. That day it had rained and stormed endlessly. After just a few minutes driving, the guy drives right into some rocks that had fallen on the road. He keeps pushing the gas pedal but we don't even move a centimeter. 'Omg, I'll have to push the vehicle', I think, but luckily after a while we start driving again.
A few meters later we fly over a bump in the road that he obviously hadn't seen. The doors fly open, the roof flies of and I fly through the front window. (Ok, it didn't go exactly like that, but pretty much similar.) That that thing was still able to drive after that really is a miracle.
When we continue, he just starts to drive at the wrong side of the road. Wtf! We are driving in the dark through mountains with sharp turns and you can't see what's coming towards you. I wonder if the driver is suicidal, but decide after some scary moments to just give in to it and enjoy the ride. 'Woohaa, adventure!' I scream in mind to the universe. 'Keep me together!'

The next day I ask around about the amount of traffic accidents. It's surprisingly little. People drive without seat belts, apparently without rules and rocks constantly fall at the road, but still everything goes fine. It has to, because even if you'd survive an accident here, you'd die in the hospital.