Brief aan het verleden

Rion,

Het is zo'n 8 a 9 jaar geleden dat we samen waren. Ik was geloof ik net 20 geworden, jij was 27. Ik herinner me alles alsof het gisteren gebeurde. Hoe ik bij Jefta thuis was die mij probeerde te versieren en hoe ik veel meer geintrigeerd was door jou. Jij was ziek en hield je op de achtergrond.

Ik geloof dat je me ergens in de dagen daarna belde om af te spreken. Ik was zo blij dat ik er niets achter zocht dat je bij het casino af wilde spreken. Toen ik aankwam had je net 800 euro gewonnen en we besloten op stap te gaan. Het resulteerde erin dat ik vreselijk dronken werd en samen namen we een taxi naar Hoorn kersenboogerd, wat zo'n 200 euro kostte.

Die nacht, of misschien was het die ochtend, vreeën we met elkaar, in het onderste deel van je eenpersoons stapelbed. We waren beiden verwonderd over hoe we precies in elkaar pasten. Ik herinner me nog hoe dat voelde, alsof we voor elkaar gemaakt waren. Ik heb het later nooit meer met iemand zo ervaren.

We werden verliefd en algauw waren we een stel- we maakten het officieel op de nacht van 31 december.

Beschadigd als we beiden waren, kon het natuurlijk eigenlijk niet goed gaan. Dat is achteraf makkelijk te zien, maar wisten wij veel?

Ik heb het je niet makkelijk gemaakt en dat spijt me. Ik was nog een kind, en zo beschadigd dat alles krom was. Ik werd pas jaren later volwassen. Ik hield veel van je, maar wist niet hoe ik van iemand moest houden. Ik wist ook niet hoe iemand van mij moest houden. We hebben beiden onze issues op elkaar geprojecteerd en het slechtste in elkaar naar boven gehaald. Ik triggerde met mijn gedrag iets in jou wat blijkbaar zo'n zeer deed dat je het niet durfde voelen, en het resulteerde in geweld naar mij. Ik schrijf deze brief niet om het geweld goed te praten, dat kan ik niet. Het had nooit mogen gebeuren en heeft echt iets kapot gemaakt in mij. De geschiedenis met mijn vader herhaalde zich, een omgeving waarin heling onmogelijk was. Ik heb later vele boeken gelezen om het te doen begrijpen. Ze zeiden eigenlijk allemaal dat onze relatie niet op liefde gebaseerd was, maar op verslaving. Daar zit vast een kern van waarheid in. Toch is het voor mij nooit de volle waarheid geweest, daarvoor is de liefde te gecompliceerd. De liefde valt niet uit te leggen.

Ik schrijf deze brief omdat ik niet anders kan. Ik wil dat je weet dat ik altijd je pijn gezien heb. Ik zag altijd je verdriet onder de woede. Ik heb altijd gezien wie je echt was, los van je beschadigingen. En ik hield zoveel van je dat ik nu nog steeds van je hou en dat waarschijnlijk altijd zal doen.

Ik weet niet of je ooit echt van mij gehouden hebt. Meteen nadat je een punt achter onze relatie had gezet, ging je met een ander naar bed en maakte haar zwanger. Ontvluchtte je je gevoelens of heb je simpelweg nooit van mij gehouden? Je kreeg een kind met haar en voor zover ik weet ben je nu nog met haar samen. Rond hetzelfde moment kreeg ik te horen waarschijnlijk nooit kinderen te kunnen krijgen. Het was zoveel allemaal, deed zo'n zeer. De afwijzing van jou, en de gedachte dat een kindje bij jou geboren wilde worden, maar niet bij mij. Ik ben een jaar lang in de rouw geweest, heb een jaar lang dagelijks gehuild. Pas na die tijd was ik weer in staat voorzichtig een relatie met iemand aan te gaan. Mijn relaties na jou zijn zonder geweld geweest, maar ik heb nooit meer zoveel van iemand gehouden als ik van jou hield.

Vannacht droomde ik van je, voor de tweede keer deze week. Mijn verblijf hier in de heilige vallei van Peru laat van alles boven komen. Ik ben aan het vasten en heb geen enkele afleiding, en dus dient hetgeen wat geheeld moet worden zich aan. Er zijn nog heel wat tranen die gehuild moeten worden, nog heel wat letters die op papier gezet willen worden. Dit is een begin.

Ondanks het feit dat ik altijd van je gehouden heb en je begreep, is het geweld een stuk wat ik je nog moet vergeven. Dat klinkt misschien vreemd, juist omdat het begrip en de liefde aanwezig zijn. Maar ik denk dat ik je pas echt 100% kan vergeven als ik de pijn in mezelf kan helen, misschien gaat dat hand in hand.

Maar om te beginnen vergeef ik mezelf. Jarenlang heb ik mezelf kwalijk genomen van iemand te houden die mij zo'n geweld aandeed. Want ondanks het feit dat ik het geweld niet tolereerde en telkens naar de politie stapte, bleef ik toch bij je en probeerde van alles om het te veranderen. Ik vond het stom en zwak van mezelf en de reacties van anderen versterkten die gedachten, ook lang nadat wij uit elkaar waren.

Vanaf vandaag hou ik op mezelf te veroordelen. Mijn liefde voor jou staat los van het geweld. Het staat los van onze beschadigingen. Mijn liefde voor jou gaat zo diep, is zo onvoorwaardelijk. Het is iets prachtigs. Men zegt dat liefde pijn doet, maar dat is niet waar. Het zijn onze trauma's die zeer doen. Onze angsten, ons gebrek aan eigenliefde is wat pijn doet. Maar niet de liefde. De liefde is en heeft alleen maar lief.


English version

Letter to the past

Rion,

It's about 8 or 9 years ago we were together. I think I just became 20, you were 27. I remember it like it was yesterday. How I was at Jefta's home who tried to hit on me but I was much more intrigued by you. You were ill and didn't interfere that much.

I believe it was a few days later that you called me to meet up. I was so happy that I didn't realize it was a bit strange you wanted to meet up at the casino. When I arrived you just won 800 euro and we went out. It resulted in me getting really drunk and we took a cab to your house, which costed around 200 euro.

That night, or maybe it was the morning, we made love, in the lowest part of your one person staple bed. We were both surprised how perfectly we fit into each other. I remember how it felt, as if we were made for each other. In the years after, I've never experienced that anymore with anyone.

We fell in love and soon we were a couple, we made it official at the night of December 31st.

Damaged as we were, of course it couldn't go well. It is easy to say that now looking back, but how could we have known?

I didn't make it easy for you and I am sorry for that. I was still a child, and was so damaged that everything was crooked. Only years later I grew up. I loved you, but didn't know how to love. I didn't know how to be loved neither. We both projected our issues on each other and brought out the worst in each other. I triggered with my behavior something in you that hurt so much that you didn't dare to feel it, which resulted in violence towards me. I don't write this letter to explain away the violence, I can't. It should never have happened and it really broke something in me. The history with my dad repeated itself, an environment in which healing was impossible. Later I read many books to learn to understand it. They all said pretty much the same, that our relation wasn't based on love, but on addiction. Maybe there is truth in that. But for me it never was the whole truth, because love is too complicated. You can't explain or analyse love.

I write this letter because I have to. I want you to know that I have always seen your pain. I have always seen your grief behind the anger. I have always seen who you really were, below your damages. And I loved you so much that I still do, and probably always will.

I don't know if you ever loved me. Right after you broke up with me, you slept with another woman and made her pregnant. Did you try to escape your feelings or did you never really love me? You got a child with her and as far as I know you are still together now. In that same period I heard I will probably never be able to get children. It was so much all together, hurt so much. The rejection of you and the thought that a baby wanted to be born with you, but not with me. For a year I was grieving, and I cried every day. Only after that year I could slowly start a new relation again. My relations have never been violent anymore, but I have never loved again the way I loved you.

Last night I dreamed about you, for the second time this week. My stay here in the sacred valley of Peru brings up many things. I am fasting and there is no distraction, so everything that needs to be healed comes up. There are still many tears to cry, many letters to write down. This is a beginning.

Despite the fact I always loved and understood you, the violence is still a part that I need to forgive. That might sound strange especially since the love and understanding are there, but I think I have to heal this part in myself before I can completely forgive you- it probably goes hand in hand.

But to start with I forgive myself. For years I was mad at myself for loving someone who abused me. Because despite the fact I didn't tolerate the violence and often went to the police, I stayed with you and tried everything to change it. I found it stupid and weak of myself and the responds of others made these thoughts stronger, even far after we broke apart.

From today on I stop judging myself. My love for you goes beyond the violence. It goes beyond the damages. My love for you goes so deep, it is unconditional. And that is something beautiful. People say that love hurts, but that is not true. It are our trauma's that hurt, our fears, our lack of love for ourselves. But not love itself. Love is and just loves.