Kerst in de bergen

In de dagen voor kerst, zitten we gezellig met zijn allen stenen te beschilderen met de bedoeling deze cadeau te doen aan de kinderen hoog in de bergen. Eerste kerstdag staan we om half 5 op en om stipt 5 uur rijden we met een busje de bergen in. De rit duurt een uur en hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt.

Het landschap is machtig prachtig. Zo groen! Het doet me aan Ierland denken, al ben ik daar nog nooit geweest.

Het is hier ijskoud, maar vreemd genoeg loopt vrijwel iedereen rond in open sandalen, de kinderen vaak in veel te kleine. Hun voeten zijn zwart van het vuil. Hun kleding is kleurrijk, maar smerig. We worden met nieuwsgierigheid en wantrouwen bekeken, velen hebben nog nooit een blank persoon gezien.

Ik vind dit een bijzondere ervaring, maar het is ook schrijnend. Sommige kinderen zijn duidelijk in elkaar geslagen. De mannen beginnen hier al vroeg met drinken en zijn de rest van de dag dronken - de vrouwen en kinderen hebben het vervolgens zwaar te verduren. De gevolgen druipen van sommige gezichten af. Eén jongetje raakt me in het bijzonder. Hij zal een jaar of 11, 12 zijn. Hij ziet eruit alsof hij alles al gezien heeft, het leed van de hele wereld op zijn schouders draagt. Zijn ogen staan donker, hard en koud. Er is geen hoop in te bekennen en hoe kan dat ook? Een uitzichtloze situatie waaruit geen ontsnapping mogelijk is.

Wat maakt het uit dat wij hier warme chocomel komen brengen, brood uitdelen en cadeautjes? Over een paar uur moeten de kinderen gewoon weer keihard aan het werk en worden niet beter behandeld dan de straathonden. En ik sta hier als een domme toerist foto's te maken. Ik voel me machteloos.

Er is helemaal niets wat ik kan doen. Niets.




English version

Christmas in the mountains

In the days before Christmas, we are painting stones to bring as a present to the children in the mountains. First Christmas day we get up at 04.30 and leave at 05.00. We drive up the mountain for about an hour, and the higher we go the colder it becomes.

The landscape is powerfully beautiful. So green! It makes me think about Ireland, even though I've never been there.

It is ice cold here, but strangely enough everyone walks around in open sandals, the ones from the children often way too small. Their feet are black from dirt. They wear colorful clothes, but everything is dirty. We are looked at with curiosity and distrust, many of them have never seen a white person.

I find this a special experience, but it makes me sad as well. Many kids are obviously beaten. The men start drinking early and are the rest of the day drunk - the women and kids carry the consequences of that.
One guy really touches me. He is probably about 11 or 12 years old.He looks as if he has seen everything. Carries the grief of the whole world on his shoulders. His eyes are dark, hard, cold. There is no hope to see in there and how could it? This situation is hopeless, no chance at escaping.

What does it matter that we are here to bring presents, share hot chocolate and bread? In a few hours these kids have to go back to work again and won't be treated any better than the street dogs here. And I am standing here as a stupid tourist making pictures.

There is nothing I can do. Nothing.