Isla de Ometepe

Ja, slim zijn ze hier wel; als toerist kun je alleen een eersteklas kaartje voor de boot naar Isla de Ometepe aanschaffen en als je dan op de boot aankomt, mag je alsnog voor een stoel op het dek betalen. Dat je beter binnen kunt gaan zitten omdat anders al je bagage nat wordt zeggen ze er niet bij. De reis duurt 5,5 uur en voert ons langs vulkanen waarvan de toppen in geheimzinnige wolkensluiers gehuld zijn. Ik zie de zon ondergaan en kom in het donker aan, moe en hongerig.

Het eerste hostel waar de taxi me heen brengt blijkt vol te zijn. Het tweede ook, en het derde ook. Mierda! Nu waren er 2 Nederlandse dames op de boot die naar een bepaald hotel gingen en dus besluit ik daar ook maar heen te gaan. De wegen in Ometepe zijn onbegaanbaar. Het is dan ook geen verrassing wanneer mijn taxi een lekke band krijgt. We staan op een zandpad, het is aardedonker en het duurt vrij lang voor de band verwisseld is en we weer verder kunnen.

Het hotel is saai, naast de Nederlandse dames zitten er alleen maar bejaarden. Er is geen internet en het café/restaurant sluit rond half acht. Gelukkig vind ik 2 Nederlandse boeken en ondanks dat ik er één al gelezen heb, verslind ik ze gretig.

Ometepe is een prachtig eiland, echt waar. De machtig aandoende vulkanen, het enorme meer eromheen, tientallen bijzondere soorten vogels en bloemen, dit is de natuur op haar best. Er schijnt een indrukwekkende waterval te zijn en een 'natural swimming hole' maar ik bezoek geen van beiden. Ik wil wel, maar voel me nogal verloren; ik ben er alleen, er zijn geen mensen om contact mee te leggen en het is er zo dood dat ik geen idee heb hoe ik ergens moet komen. Geen winkels, geen busstation, vrijwel geen plekken om te eten afgezien van de restaurants die bij de paar aanwezige hostels en hotels horen. Zelfs geen pinautomaat - er schijnt er één op het hele eiland te zijn en die neemt alleen visa, geen mastercard. Nu heb ik genoeg cash bij me dus is dat geen probleem, maar het laat wel zien op wat voor plek ik me bevind; the middle of nowhere.

Ik blijf er 3 dagen en elke dag ga ik bij een hostel eten in de hoop mensen te ontmoeten. Dat gebeurd pas op de laatste avond van mijn verblijf; ik ontmoet een meisje uit Amsterdam en omdat we dezelfde volgende bestemming in gedachten hebben besluiten we daar de volgende dag samen naar toe te reizen. Al vind ik het jammer de beste attracties niet gezien te hebben, ik ben opgelucht hier weg te kunnen- het is me veel te eenzaam.
Die avond is het donker voor ik er erg in heb en dan moet ik nog teruglopen naar mijn hotel. Dat is een minuut of 5 over de weg, en nog eens 10, 15 minuten door het bos. In het donker, zonder zaklamp. Dat zou ik in Nederland al doodeng vinden, laat staan hier! Ik zet mijn verstand op nul en loop al biddend mijn hotel of mijn ondergang tegemoet.
Wat een opluchting is het wanneer ik mijn hotel op zie doemen.

De volgende ochtend gaan we langs de kant van de weg staan om een bus aan te houden, maar er komt geen bus. Wel een taxi en dus pakken we die maar. De taxi's hier zijn super duur, dat komt omdat ze de auto telkens aan gort rijden over de onbegaanbare wegen.

Onze boot heeft een afbeelding van Che Guevara, maar zijn sexy aanblik helpt me niet tegen zeeziekte. Hoewel ik deze keer maar 1,5 uur op de boot zit is het meer zo aan het golven dat ik er kotsmisselijk van word. Ik ben blij wanneer we aan land zijn en klaar voor de volgende bestemming: strand!