Cayo Guillermo

We besluiten om de mooiste stranden van Cuba te bezoeken en omdat het zo goedkoop is, boeken we voor 30 euro per nacht een all inclusive resort.

Onderweg zien we tientallen flamingo's in een open spot in de mangrove; zo mooi! We slapen in een schattig houten huisje en het strand is paradijselijk; wit zand, palmbomen, en je kunt tot 200 meter de zee inlopen en staat dan nog pas tot je middel in het water. We vinden reusachtige schelpen (maar ik neem ze niet mee; ik kan het niet over mijn hart verkrijgen de slakken die erin zitten te doden of hun huis af te pakken). We eten als Amerikanen en drinken de ene cocktail na de andere, en zien zo de zon opkomen.

En hoewel ik rationeel begrijp dat dit fantastisch is, dat dit is waar ik naar verlangd heb, dat het precies zo is zoals je op tv ziet of in van die mooie fotoboeken, kan ik er nog niet echt van genieten. Ik ben op reis gegaan met als doel mijn angsten te overwinnen en er sterker en wijzer uit te komen, maar vooralsnog ben en blijf ik angstig. Nu is Cuba dan ook niet het makkelijkste land om mee te beginnen en is het begrijpelijk, zo snel veranderen dingen natuurlijk ook niet- maar jammer is het wel. De mensen met wie ik nu rondreis weten niets van mijn angsten en merken het ook niet, wat ik overigens prima vind.

Toch besef ik maar al te goed dat ik ergens iets fout doe; ik reis nu vaak met anderen om het makkelijker te maken voor mezelf- maar vind het vervelend me aan te moeten passen, en diep van binnen wens ik dat ik niet zo bang zou zijn alles alleen te doen, zodat ik volledig mijn eigen plan zou kunnen trekken en er ook echt van zou kunnen genieten.

Hopelijk komt dat gaandeweg.