Tulum

Ik ben al een tijdje in Tulum. Het is een fijne plek om bij te komen en te relaxen.

Er zijn veel optredens in de hoofdstraat, traditionele Maya rituelen in traditionele kledij. Ik snap er niets van maar het is wel boeiend om te zien.

Ik lees op internet dat het fantastisch is om de zonsopgang te bekijken vanaf de Maya ruïnes, vanwege de perfecte locatie, en de dauw etc. Dat wil ik graag doen, maar er is een probleem; de ruïnes gaan pas om acht uur 's ochtends open. Je kunt er wel vanaf een andere kant in sneaken, maar dan moet je eerst een half uur steile rotsen beklimmen in het donker en dan door een stuk jungle met giftige slangen. Levensgevaarlijk. Maar ik haal iemand over om mee te gaan en doe het dus lekker toch.

Onderweg breek ik bijna mijn enkel. Ik weet me nog net vast te grijpen aan een plant die voorkomt dat ik naar beneden stort. Oef. Dit is wel héél spannend.

Na deze avontuurlijke tocht bereik ik de ruïnes. Nog even het prikkeldraad door, de originele dikke muur die de ruïnes omheind beklimmen en dan ben ik er eindelijk. Ik zoek een ideale plek uit en ga zitten, net op tijd; daar begint langzaam de zon op te komen.

Het is ADEMBENEMEND. Ik geloof niet dat ik ooit zoiets moois heb gezien. De azuurblauwe zee onder me die tegen de rotsen slaat, de oranje warme gloed van de opkomende zon op mijn gezicht, de jungle aan weerszijden van mij en achter mij de ruïnes. De verschillende geluiden van tientallen kleurrijke vogels maken het nog magischer. O man, kon ik dit maar met jullie delen. Dit is onbeschrijflijk.

Wanneer ik daar een half uur de magie heb ervaren en de zon volledig op is, komt er een bewaker aanlopen. Ik zeg vrolijk 'Hola!' en draai hem mijn rug toe. Als ik maar net doe alsof het heel normaal is dat ik daar zit, dan kan ik misschien wel blijven zitten. Maar nee, dat is niet helemaal hoe het gaat. Hij is toch van mening dat ik onmiddellijk moet vertrekken, en ik moet zelfs mijn foto's wissen. Dat is een hilarisch proces, want ik heb ongeveer 50 foto's met rare gezichten van mezelf gemaakt met de ruïnes op de achtergrond. Geduldig kijkt hij mee terwijl ik ze één voor één wis. Zijn gezicht verraad niet wat hij denkt en hij zucht geen één keer.

Nadat dat proces voltrokken is, loopt hij met me mee naar de uitgang. Grappig genoeg biedt hij zijn excuses aan; 'sorry, ik doe ook maar gewoon mijn werk'. Ergens heb ik wel met hem te doen. Het is best een lieverd. En ik ben stiekem wel opgelucht dat ik niet die hele weg terug over de rotsen hoef!

Eenmaal terug in mijn hostel, download ik een programma wat mijn gewiste foto's weer tevoorschijn doet toveren. Heeft die man helemaal voor niets een eeuwigheid naar al mijn rare gezichten moeten kijken.