Havana (deel 3)

De derde dag halen mijn nieuwe Cubaanse en Mexicaanse homovriendjes Alexis en Omar me op. We gaan shoppen, maar kopen uiteindelijk alleen een fles rum en een fles cola waarmee we aan zee gaan zitten. Wanneer we uiteindelijk naar Alexis huis lopen, word ik aangevallen door een straathond die ik daarvoor nog heel schattig vind, maar zodra hij in mijn benen begint te bijten zet ik het op een schreeuwen. Ik ren rondjes om mijn vrienden heen en verschuil me achter hen, zodat uiteindelijk Omar de dupe is. Zodra we ons weten te ontworstelen zien we hoe de hond een willekeurige voorbijganger te pakken neemt. We komen niet meer bij, half van de zenuwen en half omdat het zo hilarisch is.

Wanneer we bij Alexis huis aankomen, worden we door zijn oma en moeder hartelijk ontvangen. Ondanks dat ik hun taal niet spreek, voel me ik me welkom en geniet ik van de warmte en gastvrijheid. Zo kan het dus blijkbaar ook.

Op vrijdag kan ik eindelijk mijn backpack ophalen van het vliegveld. Alexis belooft met me mee te gaan en me om zeven uur op te halen, maar om kwart over zeven is hij er nog niet. Er komen twee vrouwen naar me toe die zeggen dat Jesus, mijn 3e nieuwe homovriendje, hen gestuurd heeft. Ik ga er vanuit dat Jesus en Alexis elkaar gesproken hebben en dat de plannen gewijzigd zijn, en stap in de auto. Op het vliegveld moet ik ruim een uur wachten en net voordat ik mijn spullen ontvang, komt daar een hevig hijgende Alexis aanrennen. Ik snap er niets van. Blijkt dat die twee elkaar helemaal niet gesproken hadden, Alexis was gewoon te laat bij mijn hotel, had vervolgens de conclusie getrokken dat ik al weg was, was in een taxi gestapt die hem niet verder wilde brengen dan een kilometer van het vliegveld vandaan en had de laatste kilometer gerend. En dat terwijl thuis zijn vriendje op hem zit te wachten. Ik kan het niet geloven- Alex is een engel.

Die avond besluit ik uit mijn hostel te vertrekken en bij Omar op de hotelkamer te gaan slapen om kosten te besparen, want Cuba is duur. Met een grote groep mensen besluiten we op stap te gaan. Een daarvan is een Cubaanse vriend van Omar. Ik wil nog even wat eten voor alles dichtgaat en hij biedt in gebrekkig Engels aan met me mee te gaan. Helaas is bijna alles al gesloten en dus eindigen we in een duur restaurant. Vervelend, maar er moet toch gegeten worden. Andy probeert indruk op mij te maken en gedraagt zich als een debiel. Hij vraagt de ober de muziek te veranderen in romantisch gezeik, waar ik helemaal niet van hou. Hij gedraagt zich onbeschoft tegenover de ober, dermate dat ik me geroepen voel hem erop aan te spreken. En dan komt daar het moment dat de ober met twee borden eten aan komt zetten, en bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Want ik weet dat Andy geen geld heeft en dat ik alleen eten voor mezelf heb besteld. Zou hij echt...? Ik heb niet eens genoeg geld bij me om dat betalen! Wanneer volledig tot me doordringt wat hier gebeurd, word ik laaiend. Ik wil best een drankje voor hem kopen en mijn eten met hem delen, maar dit? Ik ga tekeer tegen Andy die de onschuld uithangt. De ober begrijpt wat er aan de hand is en haalt Andy's bord weg, tegen mij zeggend dat ik dat niet hoef te betalen. Ik ben woedend en schaam me kapot. Gatver, ik ben het zo zat dat veel Cubanen zo'n misbruik maken van toeristen. Ik hoor dit soort verhalen overal om me heen. Inmiddels zijn mijn vrienden ergens anders heen gegaan en Andy, die voorheen nog beweerde dat hij wist waar ze naartoe zouden gaan, zegt nu het niet te weten. Daar sta ik dus WEER in het midden van de nacht. Ik kan geen kant op want Omar heeft de sleutel van het hotel. En dus ga ik in de lobby zitten wachten, vechtend tegen de tranen, want ik verwacht dat Omar niet voor 6 uur 's ochtends aan zal komen. Bellen gaat hier overigens ook niet, onze telefoons doen het niet.
Hoe dan ook, ik heb geluk. Een uur later staan Omar en onze buurman uit Venezuela voor mijn neus. Omar zegt dat hij het gevoel had dat er iets fout was gegaan en zich zorgen maakte. Ik ben zo opgelucht en dankbaar dat ze me niet vergeten zijn! Van diep in de put tot euforische hoogten; mijn leven in Havana past zich aan aan de paradoxen van de stad.

We gaan op stap, en tot mijn verbazing staat er opeens een vrouw te strippen in deze verder toch normaal ogende discotheek. De Cubanen laten me weten dat dat hier heel normaal is, en het valt me dan ook op dat er amper naar de vrouw gekeken word. Ik voel plaatsvervangende schaamte.

Helaas eindigt de avond in een ramp; een van de meisjes uit onze groep neemt een taxi naar huis. De chauffeur probeert haar te verkrachten. Ze weet net op tijd, of al te laat, dat ligt eraan hoe je het bekijkt, te ontsnappen; haar kleding achterlatend in de taxi, rent ze naakt naar het politiebureau. De chauffeur zal niet gepakt worden. Ik kan mijn tranen niet bedwingen en val huilend in slaap.

Met een groepje andere reizigers besluiten we uit Havana weg te gaan. Nu blijkt dat je niet zomaar de bus kunt pakken, je moet een dag van te voren naar het station om een plek te reserveren. Onhandig, het busstation ligt een half uur buiten de stad. We besluiten een lokale bus te pakken naar het station, omdat dat goedkoop is; nog geen cent per persoon. Het gaat langzaam en de bus zit overvol; anderhalf uur lang staan we opeengepropt te zuchten en steunen. Uiteraard nemen we een taxi terug, maar die krijgt pech onderweg. Zo komt het dat we uiteindelijk bijna de hele dag bezig zijn met het reserveren van een plek in de bus. Wat ben ik opgelucht als we de volgende dag in de bus zitten op weg naar Vinales.