Havana (deel 2)

Ik ben lang genoeg in Havana om het rauwe randje van de stad te ervaren. De agressieve, opdringerige manier waarop je continue wordt aangesproken hangt me na 1 dag al de keel uit. Iedereen wil wat van je, oprechte vriendelijkheid zie je zelden. De gebouwen zijn mooi, maar veelal vervallen, net zoals de Amerikaanse auto's. Iedereen hangt op straat in een air van verveling.

De geuren van de stad wisselen zich af tussen urine, vreemde zoetigheid en riolering. Er is droogte en er is modder, kleurrijke mensen en ontelbare straathonden. En bovenal zie je overal het gezicht van Che Guevara opduiken, waarbij ik me telkens weer besef hoe ongelooflijk lekker hij was. Een boek wat ik tegenkom beschrijft hem als 'killing puppy' en inderdaad; hij heeft echt iets weg van een puppy.
Fidel Castro kom je zo nu en dan ook tegen, maar veel minder dan zijn maatje Che. Toch zijn de Cubanen niet uitgesproken negatief over hem. Ze zijn verbitterd over de armoede en het niet kunnen verlaten van Cuba, al veranderd dat binnenkort. Maar ze zijn trots op hun gratis scholing en gezondheidszorg en andere voorzieningen. Ze vinden hun land prachtig maar zorgen er slecht voor. En ze haten het om gedwongen met hun hele familie in een huis te moeten leven. Ik ontmoette een jongen die tot zijn 26e met zijn moeder in één bed heeft geslapen. Toen zijn opa doodging, verhuisde zijn moeder naar het bed van oma en had hij eindelijk een bed voor zichzelf.

Cuba is een land van paradoxen, en zo zijn mijn ervaringen hier; eender fantastisch of verschrikkelijk. Ik heb geen moment het gevoel gehad hier ooit weer terug te willen keren. De mensen zijn me over het algemeen te onvriendelijk, te hebberig, te materialistisch; als toerist ben je hier niet echt welkom.

Mijn tweede dag in Havanna ga ik naar een couchsurfmeeting. We eten en drinken en vertrekken daarna naar een bar met fantastische live muziek. Rond 3 uur 's nachts wil ik terug naar mijn hostel en pak een taxi. Halverwege gooit mijn chauffeur opeens de prijs omhoog en zegt mij niet naar mijn hostel te brengen als ik het belachelijk hoge bedrag niet betaal. Ik word zo boos, dit kan echt niet. Er zit nog een andere Cubaanse man in de taxi en met zijn tweeën zetten ze me onder druk. Ik voel me bedreigd en zeg met klem dat ze de deur open moeten doen. En daar sta ik dan om half 4 's nachts op een plek in de stad die ik niet ken. De taxi achtervolgt me nog een tijdje, de chauffeur schreeuwt om geld, maar ik negeer het. Ik klem mijn tas stevig vast en zet het op een lopen. De nacht in Havanna is niet prettig, overal word ik aangestaard en ik voel me onveilig. Verschillende malen vraag ik de weg maar word tegengestelde richtingen op gewezen. Uiteindelijk zie ik een collectieve taxi (voor meerdere mensen). Ook hij vraagt veel te veel geld, maar gelukkig zit er een jong Cubaans stel in de taxi die engels spreken en me helpen. Na een hoop gedoe brengt de chauffeur me voor de normale prijs naar mijn hostel. Eenmaal in bed vraag ik me af waar ik in godsnaam aan begonnen ben.