Guatemala stad

Ik plaats een bericht op couchsurfing en zo komt het dat ik een aantal dagen later Hubert ontmoet. Hubert komt uit de hoofdstad van Guatemala, en wil me graag zijn stad laten zien. Hij woont zelf nog thuis en ik mag bij zijn beste vriend Jonathan couchsurfen. Dat betekend in dit geval een kamer met tweepersoonsbed i.p.v. een bank. 's Avonds neemt Hubert me mee naar het huis van vrienden. Ik ben stomverbaasd als ik zie dat er hele buurten afgesloten zijn met hekken en dat je een man met groot geweer moet passeren om erin te mogen. Er wordt tevens een foto van je rijbewijs gemaakt. En in die buurten omringd met hekken, vind je huizen omringd met nog meer hekken.
We gaan in de door hekken omringde tuin zitten en de vader van de ook nog thuiswonende vriend komt er gezellig bijzitten. Wanneer hij hoort dat ik uit Nederland kom, wordt hij enthousiast. Hij is namelijk in Nederland getrouwd. Vol bravoure vertelt hij hoe dat ging. Hij had verkering toen hij nog in Guatemala was, maar ging toen voor studie naar Duitsland. In het begin schreven zijn vriendin en hij elkaar elke dag een brief, maar na een tijdje werd dat minder tot het nog maar een brief per week was. Hij miste haar vreselijk, en op een dag schreef hij een brief naar zijn schoonouders; hij zou zichzelf van kant maken als ze hun dochter niet naar Duitsland zouden laten gaan. En dus vloog dochterlief naar Duitsland. Eenmaal aangekomen, prikten ze een trouwdatum. De familie vloog over maar op een of andere manier was er geen ambtenaar die hen wilde trouwen. Met de hele familie reisden ze van plek naar plek maar niemand was beschikbaar. En zo belandden ze uiteindelijk in Nederland, waar er wél iemand was die hen wilde trouwen.
Hij vertelt het zo goed dat ik echt zit te genieten. En hij is verrassend open; hij praat over hoe vervelend het was om in jeugdherbergen te leven omdat ze daar geen seks konden hebben. Vrij uniek voor een toch wel behoorlijk conservatieve cultuur, waar zelfs seksuele voorlichting taboe is (met als gevolg dat meisjes hier veel te jong zwanger worden).

De volgende dag neem Hubert me mee uit winkelen; het grootste winkelcentrum van centraal Amerika is hier gehuisvest. Ik vind het zo'n vreemd contrast, eromheen zie je de sloppenwijken liggen, waar huizen gebouwd worden met golfplaten en afval en waar de armoede schrijnend is. Hubert werkt met deze mensen, in een organisatie die vrouwen opvangt die seksueel misbruikt worden en dat zijn er betreurend veel. Hij vertelt dat de meeste families hun kinderen op verscheidene manieren mishandelen, en hoe de kinderen zich al jong bij een gang aansluiten omdat ze daar een 'familie' vinden waar ze tenminste wat voorstellen. Het klopt hier van geen kanten; de rijkdom in dit land is verdeeld onder minder dan 5% van de bevolking, die zich tussen de sloppenwijken in de hoofdstad gehuisvest hebben.

Het winkelcentrum is op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Er staat een enorme carrousel, en overal zie je kinderen op pluche paarden ter grootte van een pony waar ze zich mee voortbewegen. Ze moeten op een bepaalde manier op en neer schuiven en dan loopt dat paard dus. Het ziet er belachelijk uit.

De Zara en Bershka zitten net als in A'dam tegenover elkaar, maar een H&M vind je hier niet; die is alleen maar te vinden in Mexico City en dus heeft mijn verslaving het hard te verduren.

Als je wat wilt eten, dan kan dat. Naast de Mac Donalds zit een Burger King, waarnaast een Taco Bel, waarnaast een Pizza hut, waarnaast een Chinees, waarnaast een ijszaak, waarnaast een Kentucky Fried Chicken, waarnaast een andere fast food keten, waarnaast.... Het is ongelooflijk hoe iedereen hier zich volpropt met fastfood. Stel je voor; pluche paarden in de rij voor de MacDonalds; je hoeft hier niet eens te lopen voor je hamburger.

Na twee dagen heb ik het hier wel gezien en wil ik ergens anders naartoe. Omdat Hubert wat meer van zijn eigen land wil zien, besluiten we een weekje samen te reizen. Lanquin, here we come!