Lanquin, Semuc Champey en Coban

Na 5 uur in de bus en nog eens 2 uur in de shuttle, worden we in een pick up truck geladen en crossen zo nog eens een half uur de bergen door. Na deze barre tocht komen we aan bij ons hostel wat echt in de middle of nowhere ligt; er is niets anders dan bergen, een rivier en heel veel groen. Utopia heet het, maar dat vind ik persoonlijk nogal tegenvallen. Het is er niet erg schoon, er is geen warm water, geen ventilator, geen internet, je kunt er niet weg tenzij de staff besluit ergens naartoe te rijden en het is eten wat de pot schaft. Sterker nog, in het begin is er helemaal geen water, want een nabij hostel heeft de waterpompen kapot gemaakt. Net zoals de internetkabel. En de truck. Gewoon omdat ze boos zijn dat ze opeens concurrentie hebben gekregen. Het gaat er hier hard aan toe soms; ik hoorde over ijsverkopers waarvan de een de ander vermoordde omdat de een in de ander zijn terratorium ijs begon te verkopen.

Na 2 nachten, waarvan 1 ijskoude in een hangmat in de buitenlucht omdat de kamers vol zijn, vertrekken we gelukkig weer. Maar niet voordat we een bezoek aan Semuc Champey brengen; wat is het daar mooi! Ik zwem onder watervallen door in helder water met, alweer, spa vissen. Dit is misschien wel de mooiste plek van Guatemala.

ik stel voor aan Hubert dat we gaan liften om kosten te besparen, maar hij protesteert hevig. 'Dat kan niet hier,' zegt ie, 'veel te gevaarlijk, dat doen we hier niet.' Ik besluit op dat moment mijn mond te houden en er later nog eens over te beginnen. Toevallig staat er een pick-up truck bij de uitgang van Semuc. 'Hola!' zeg ik tegen de eigenaar en duw vervolgens Hubert naar voren; 'vraag eens waar hij naar toe gaat?' Een minuut later klimmen we achterin en daar gaan we, 3 uur lang met onze haren in de wind door de bergen. Het ruikt naar dennenbomen en bloemen, frissere lucht heb ik niet eerder ervaren. Hubert vindt het ook te gek en dat geeft mij het idee dat we morgen misschien wel hetzelfde kunnen doen.

Tegen de avond komen we aan in Coban, een klein plaatsje waar niet veel te doen is. We brengen er de nacht door en lopen de volgende ochtend naar het tankstation. De eerste pick-up truck aan wie we vragen of we mee mogen, vindt dat prima en gaat helemaal naar Guatemala stad. Dus daar gaan we weer, ditmaal tussen de cardemomzaden in, 5 uur lang in de brandende zon. Wanneer we aankomen ben ik niet alleen verbrand, maar ook nog eens letterlijk zwart van het zand. Ik moet mezelf meermalen inzepen om het eraf te krijgen.

Die avond couchsurf ik bij vriendinnen van Hubert in Antigua, en word hartstikke ziek. Iets verkeerds gegeten, waarschijnlijk een koekje wat ik op straat heb gekocht. Nu gaat dat vrijwel altijd goed, voedsel van de straat, maar deze keer dus niet.

De volgende dag proberen we vanuit Antigua te liften maar dat is onbegonnen werk, en dus nemen we een paar chickenbussen. Dat is minstens zo avontuurlijk als liften. Overvolle bussen, met je ene bil bij iemand op schoot en met je andere bil hangend in het gangpad wat overigens maar zo'n 35 cm bedraagt, probeer daar maar eens doorheen te komen. De bagage op het dak, mensen die binnenkomen om je dingen te verkopen en een gezellig muziekje; ik mis alleen de kippen nog.