Utila

Een uur met de boot en ik ben op het eiland Utila, waar ik besluit duiklessen te nemen. Waarom ook niet? Diploma's halen is altijd leuk en de onderwaterwereld schijnt hier erg mooi te zijn. Ik spendeer een halve dag aan het afgaan van de vele duikscholen voor ik een keuze maak. Ondertussen word ik echt opgegeten door alle zandvlooien, een ware plaag op het eiland. Uiteindelijk kies ik voor een van de duurdere duikscholen, ze hebben een bar en een strandje en het ziet er gezellig uit. Al zijn de kamers (slapen zit bij de prijs van een cursus inbegrepen) een ramp; vieze lakens, heel klein en geen ventilator, dus stervensheet.
Ik begin diezelfde middag nog met een 2,5 uur durende instructie video en de eerste paar hoofdstukken van mijn lesboek. Tot 22.00 uur 's avonds ben ik bezig, en de dag erna moeten we vroeg weer op. Zo gaat dat een paar dagen, van 07.00 tot laat, veel theorie en veel in het water. Ik ben elke dag uitgeput. Omdat ik licht verkouden ben raakt mijn trommelvlies de eerste dag dat we het water ingaan beschadigd en zijn alle duiken daarna een ware marteling; het doet onwijs veel pijn, ik kan niet 'equalizen' en het duurt steeds een half uur voordat ik de gevraagde diepte bereik omdat de druk op mijn oren simpelweg te groot is. De derde dag word ik ook nog eens zeeziek en hang ik kotsend over de reling van de boot. Leuk, duiken! Gelukkig heb ik een kei van een Nederlandse instructrice. Ik had me niet beter kunnen wensen, echt waar; met heel veel geduld en aanmoedigingen helpt ze me naar mijn diploma toe. Ze gaat zelfs speciaal nog een extra keer met mij duiken omdat ik die ene dag te zeeziek ben om de les te vervolgen, en ook buiten de les staat ze voortdurend voor me klaar.

En dan heb ik eindelijk mijn examen, slaag met een 8,8 en hoera! Ik heb het gehaald.

In de tijd dat ik op Utila doorbreng ontmoet ik een hoop leuke mensen, waaronder een Nederlands stel dat in Amsterdam woont en waarvan ik nog met de vrouwelijke helft van het stel op de basisschool heb gezeten, heel toevallig. Omdat zij ook naar Nicaragua gaan besluiten we dat stuk samen te reizen. Al mijn kamergenoten gaan ook op dezelfde datum weg dus dat is wel gezellig. Maar die ochtend wanneer ik om 5.00 uur opsta, is het licht bij het Nederlandse stel nog uit. Ik vermoed dat ze nog liggen te slapen en de middagboot willen pakken, en ik wil ze niet wakker maken en wacht dus terwijl ik iedereen zie vertrekken. Maar tegen de tijd dat het 10.00 uur is begin ik het toch vreemd te vinden en klop ik aan. Er blijkt niemand meer in de kamer te zijn, ze zijn zonder mij vertrokken, zonder even aangeklopt te hebben. Ik ben er zo van in shock dat mijn hart wel 2 uur als een gek loopt te bonzen en ik mezelf dwing om niet keihard in huilen uit te barsten. Iedereen is nu weg en ik zit hier nog een dag vast, want er is geen aansluiting op de middagboot. 'Hoe kan dit nou?' denk ik steeds, 'waarom hebben ze niet aangeklopt?'

Uiteindelijk raap ik mezelf weer bij elkaar en ga op zoek naar informatie over hoe ik in Nicaragua moet komen. Dat kan blijkbaar niet in één dag, ik zal moeten overnachten in de gevaarlijkste stad van centraal amerika; avontuur!