Esteli en León

De bus die ik vanuit Tegucigalpa wil nemen naar Nicaragua, is volgeboekt. Dan maar met een aantal chickenbussen die kant op. Ik ben er inmiddels van gaan houden; er wordt keihard 'you're the one that I want, oe, oe oe' gedraaid en iedereen zit mee te zingen en te dansen. Ik ga lopend de grens over en word voor de verandering eens niet opgelicht- ik ben er compleet door van mijn stuk gebracht!

Ik vind Nicaragua onmiddellijk leuk, iedereen is vriendelijk en glimlacht naar me. Ik blijf een nachtje in Esteli maar besluit de volgende dag verder te gaan naar Leon. Wanneer ik aankom op het station, neem ik een soort van fietstaxi. Super cool; ik zit voorop op het bankje en achter mij werkt een jonge gozer zich in het zweet. Ik voel me net de koningin, ga nog wat rechter zitten en zwaai naar iedereen. Dat vinden ze grappig, er wordt van alle kanten terug gezwaaid (en gefloten).

Mijn hostel is van een Belg en heeft een bar waar veel locals te vinden zijn. Ik ben er nog geen minuut wanneer ze zich voor beginnen te stellen en een gesprek met me aangaan, wat ik helemaal leuk vind. De man die naast me komt zitten blijkt hier in Nicaragua voor 'wie is de mol' en 'peking express' gewerkt te hebben en vertelt daar honderduit over. Wat grappig, ik krijg alle inside outs te horen over hoe die programma's worden gemaakt. De Nederlandse baas blijkt een echte slavendrijver te zijn.
Maar wat ik nog veel boeiender vind, is dat hij een school op wil zetten waarin hij kinderen Engels wil leren, seksuele voorlichting wil geven, gender- en environmental studies (weet even niet hoe ik dat in het Nederlands moet vertalen). Hij heeft vrijwilligers nodig die les willen geven en ik ben onmiddellijk enthousiast, het lijkt me super om te doen!

León zelf blijkt een schattig plaatsje waar niet veel te doen is maar waar wel veel mooie kerken staan, en een enorme hoeveelheid muurschilderingen met name over de revolutie. Op een avond besluiten ik en mijn kamergenoten op stap te gaan maar dat is nog niet zo makkelijk; overal waar we komen horen we een schel lawaai naar buiten komen - het blijkt karaoke avond te zijn. We enteren een bar vol zingende locals. Wie dacht dat Chinezen erg zijn met hun karaoke, moet eens in Nicaragua komen kijken - unbefuckinglievable. Na elke kraai volgt een denderend applaus en half doof sta ik een uur later weer buiten. Genoeg cultuur voor vandaag!