Door Belize naar Guatemala

Na 3 dagen in Bacalar wil ik naar Guatemala. Omdat ik het eng vind in mijn eentje 2 grenzen over te steken (Mexico-Belize en Belize-Guatemala) besluit ik om met de jongens mee te rijden, die naar Panama gaan en zullen overnachten in Flores, de plek waar ik naartoe wil. Het is niet erg gezellig, maar ik hou mijn mond en bedenk me dat ik aan het eind van de dag weer van ze af ben, en dat ik in elk geval niet moeilijk hoef te doen met bussen en geen tickets hoef te kopen.

Om Mexico uit te mogen, moet ik 25 dollar betalen. Zodra we de grens over zijn komt er een man in uniform op ons af met een vaag verhaal over hoe alles in zijn werk gaat, en dat hij ons wel zal helpen. We moeten alleen wel 20 dollar p.p. betalen. Nu had ik op google al gelezen dat er hier veel toeristen opgelicht worden en voel ik duidelijk dat er iets niet klopt. Ik spreek de man aan en zeg dat ik weet dat er voor Belize alleen vertrekbelasting betaald moet worden en niet een bedrag om het land in te mogen, maar hij probeert me wijs te maken dat het andersom is. Ik trap er niet in, maar de jongens doen dat wel, zeggen tegen mij dat ik op moet houden met zeiken en gewoon moet betalen omdat ze verder willen. Ik voel me klem gezet; ik heb geen zin om uit de auto gegooid te worden midden op de grens. Dus doe ik er het zwijgen toe en betaal. Uiteraard wordt 5 minuten later duidelijk dat we opgelicht zijn. Ik hou een 'zie je wel' wijselijk voor me, maar van binnen ben ik kwaad; op de jongens omdat ze niet wilden luisteren en op de oplichter.

We rijden door Belize, waar overal reggae muziek te horen is. De mensen hier zijn donker en spreken Engels met een Caribisch accent. De straten en huizen doen me een beetje aan Cuba denken; kleurrijk en armoedig. We stoppen bij een barbecue op straat en eten droge kip met rijst en bonen. Belize is het land met de meeste auto ongelukken van centraal amerika en al snel begrijp ik waarom; de snelweg heeft drempels, wat op zich al vreemd is, maar het vervelende is dat je ze ook nog eens de helft van de tijd niet aan ziet komen; er staat geen waarschuwing en ze hebben dezelfde kleur als de rest van de weg. En dus gebeurd het dat we meermalen bijna door de voorruit vliegen.

Na enkele uren bereiken we de grens met Guatemala. Ook hier worden we opgelicht; dit keer door mensen die geld wisselen en vlak daarna in Guatemala door degene die een stempel in ons paspoort zet. Die vraagt geld voor de stempel, en ik weet dat dat niet de bedoeling is en vraag dus om een bon. Hij wijst naar de volgende balie en zegt dat ik daar een bon krijg, wat natuurlijk niet waar is. Ik heb geen andere keus dan te betalen, anders geeft hij me simpelweg geen stempel. Gelukkig is het maar een klein bedrag deze keer, maar het blijft frustrerend.

Een van de jongens moet kopieën maken van de autopapieren en zijn paspoort voor hij de grens over mag, maar er is in geen velden of wegen een kopieerapparaat te bekennen. Een 13-jarig meisje op een scooter biedt aan voor ons op en neer te rijden, maar hij wil natuurlijk zijn paspoort niet afgeven en vraagt of hij mee mag. 'Ik ga alleen met haar', zegt het meisje terwijl ze naar mij wijst. Ze is in elk geval niet dom. En zo zit ik opeens achterop de scooter bij een meisje van 13, en scheuren we zonder helm over hobbelige wegen. Ze vertelt over haar familie en haar grote liefde en naar wat voor muziek ze luistert. Ik vind het heerlijk en vind Guatemala nu al leuk.

Wanneer het donker is komen we aan in Flores, en strijken neer bij een restaurant waar ik een cheeseburger bestel. Ik krijg een rauwe burger met een kaassausje uit een fles. Gelukkig is ons hostel, genaamd Los amigos, beter; super gezellig, vol honden, een kat en een papegaai, vol mensen en lekker eten. De barman geeft me gratis drankjes en veel te dronken stap ik later mijn bed in.